با مصرف میگو از بیماری های قلبی – عروقی و سرطان پیشگیری کنیم
لیپوپروتئین LDL (چربی بد خون) سبب راه یافتن کلسترول به درون دیواره ی عروق و ایجاد سرخرگ های سفت شده می شود. افزایش HDL (چربی خوب) و کاهش LDL (چربی بد) ازخطر ابتلا به بیماری های عروق کرونر قلب می کاهد.
با تغذیه مناسب می توان نسبت LDLبهHDL را کاهش داد؛ که این امر(کاهش LDL بهHDL) گامی اساسی در پیشگیری از بیماری های قلبی-عروقی است.
افزایش نسبت LDL بر HDL عاملی برای افزایش میزان احتمال بیماری های قلبی – عروقی محسوب می شود. همچنین در بیماری های قلبی - عروقی اساس پیشگیری و درمان، کاهش چربی بد و افزایش چربی خوب، یعنی کاهش نسبت LDL به HDL در خون است.
آن چه مطالعات بالینی روشن می سازد این است که نحوه تغذیه، نقش بسیار اساسی در تغییر سطح سِـرُمـی LDL و HDL دارد.
چه عواملی سبب افزایش LDL (چربی بد خون) می شوند؟
یکی از عواملی که سبب افزایش LDL و سطح سرمی کلسترول می گردد، مصرف اسیدهای چرب اشباع است. این امر به خصوص با مصرف اسیدهای چرب ترانس بیشتر می گردد که این اسیدهای چرب به طورعمده در روغن های هیدروژنه (جامد) یافت می شوند.
چه فاکتورهایی سبب افزایش HDL (چربی خوب خون) می شوند؟
یکی از فاکتورهای مسبب افزایش چربی خوب خون، که نتیجه ی آن کاهش ابتلا به بیماری های قلبی – عروقی است، مصرف اسیدهای چرب غیراشباع امگا – 3 مانند ایکوزوپنتانوئیک اسید(EPA) وهمچنین دوکوزاهگزانوئیک (DHA)می باشد. این اسیدهای چرب در ماهی و میگو و فرآورده های دریایی به وفور یافت می شوند.
ارزش تغذیه ای میگو
میگو منبع عالی ویتامین B12، ویتامین D، سلنیوم و چربی های غیراشباع است. میگو یک منبع پروتئین با کالری کم محسوب می گردد که حاوی آهن و نیاسین (یکی از ویتامین های گروه B) نیز هست. با توجه به اینکه میگو یک منبع عالی از اسید آمینه تریپتوفان می باشد(اسید آمینه تریپتوفان در بدن به نیاسین تبدیل می شود)؛ بنابراین میگو در کل دارای نیاسین فوق العاده بالایی است (نیاسین موجود در میگو + نیاسین به دست آمده از تریپتوفان در بدن).
میگو حاوی مقادیرزیادی تریپتوفان و سلنیوم است. سلنیوم به علت دارا بودن اثر آنتی اکسیدانی به پیشگیری از سرطان کمک می کند.
سلنیوم یکی از مواد معدنی است که با اثر آنتی اکسیدانی خود به پیشگیری از سرطان کمک می کند. این ماده در میگو به مقدار بسیار زیادی وجود دارد.
تنها مصرف روزانه 120 گرم میگو 7/81 درصد نیاز روزانه به این ماده ی مغذی(سلنیوم) را برطرف می کند.
نقش سلنیوم در نوسازی و ترمیم بخش های تخریب شده ی DNA به طور کامل روشن است. به علاوه، سلنیوم درفعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز دخالت دارد. این آنزیم در کبد مواد سمی و مضر را خنثی می کند. هنگامی که سطح «سلنیوم» در خون و کبد کاهش می یابد، عوامل اکسیدانی و رادیکال های آزاد، موجب تخریب DNA و ایجاد سلول های سرطانی و رشد آنها می گردند.
اسیدهای چرب امگا – 3 موجود در میگو علاوه بر پیشگیری از بیماری های قلبی – عروقی، در کنترل التهاب و پیشگیری از لخته شدن خون نقش موثری دارند.
با مصرف 120 گرم میگو حدود 4/70 درصد نیاز روزانه ی ویتامین B12 و 8/10 درصد نیاز روزانه ی ویتامین B6 تأمین می شود. این میزان برای کنترل هموسیستئین (هموسیستئین ماده ای است که باعث تخریب دیواره ی عروق می شود و به عنوان یک عامل مهم در ایجاد بیمای های عروق کرونر قلب به شمار می رود) پلاسما مفید است. همچنین میگو حاوی اسید چرب امگا – 3 است که علاوه بر پیشگیری از بیماری های قلبی، در کنترل التهاب و همچنین پیشگیری از لخته شدن خون به طور کامل نقش موثری دارد.
نکته ای در مورد کلسترول میگو
بیشتر افراد تصور نادرستی در مورد مصرف میگو دارند. در هر110 گرم میگو 200 میلی گرم کلسترول وجود دارد؛ براین اساس بسیاری از مردم از مصرف آن اجتناب می کنند؛ در حالی که بر پایه بسیاری از مطالعات انجام شده، با وجود غنی بودن میگو از کلسترول، هیچ دلیلی برای اجتناب از مصرف آن وجود ندارد.
رژیم غذایی حاوی میگو، میزان LDL را به مقدارکم و میزان HDL را به مقدار بیشتری افزایش می دهد. بنابر این با مصرف میگو نسبتLDL بهHDL را کاهش دهید.
مطالعات در مورد اثرمیگو و تخم مرغ روی سطح کلسترول افرادی که کلسترول خون آنها طبیعی بوده، نشان می دهد که رژیم غذایی حاوی میگو، میزان LDL را به مقدارکم و میزان HDL را به مقدار بیشتری افزایش می دهد؛ در نتیجه نسبت LDL به HDL را کاهش می دهد؛ در صورتی که مصرف تخم مرغ نتایج عکس مصرف میگو را داشته است؛ به علاوه با توجه به این که مصرف میگو سطح تری گلیسرید خون را تا 13 درصد کاهش می دهد، بنابراین مصرف میگو با کاهش خطر بیماری های قلبی – عروقی همراه است.
منبع: ماهنامه دنیای تغذیه
